Mark Verstockt

De leegte staat vaak centraal binnen het oeuvre van Paul Van Hoeydonck. In zijn vroege schilderijen vormt de lege wereld het onderwerp en de inspiratiebron. Geleidelijk reduceert Van Hoeydonck zijn taferelen van havens en architecturale projecten tot een maagdelijk vlak. In plaats van het te verstoren door symbolen, brengt hij het vlak, door het aanbrengen van glas en plexiglas, tot een autonome vorm van leven. Deze materialen zijn zeer belangrijk voor Van Hoeydonck, die er van houdt het beeld te laten opwellen uit de elementen waarmee hij werkt. De beweging van de toeschouwer en de plaatsing van een lamp bepalen het effect van de plexireliëfs. De werking van het licht is dus essentieel om de ruimtelijkheid te kunnen ervaren. Net zoals in het heelal, waar licht en duisternis naast elkaar heersen. Van Hoeydonck laat de compositie opdoemen uit een zero-punt: er is geen zwaartepunt, geen houvast, geen zekerheid. De onmetelijke ruimte wordt niet gesymboliseerd door het vlak, ze wordt er in geconcentreerd. Met zijn werk creëert Van Hoeydonck eerder een ruimte dan ze op te vullen. Hij wil een nieuwe realiteit laten ontstaan in het voelbaar maken van het immateriële, het zichtbaar maken van het ruimtelijke. Fontana zei ooit tegen Van Hoeydonck: *‘Ik maak openingen in de ruimte, jij toont wat er achter steekt'*.