Paul Van Hoeydonck
Van Hoeydonck werkt in hetzelfde perspectief als Fontana, Yves Klein, de leden van Zero en Nul, en andere kunstenaars die met hun kunst nauw willen aansluiten bij de nieuwe tijd waarin het onderscheid tussen science fiction en dagelijkse werkelijkheid lijkt te vervagen. Van Hoeydonck maakt vanaf 1958 monochrome wit-op-wit schilderijen die onder kunstlicht kosmische diepte oproepen, die het omslag van een handboek astrofysica zouden kunnen illustreren. Een gelijkaardig effect poogt hij met wit-op-wit reliëfs te bereiken, tot hij de mogelijkheden van geslepen plexiglas ontdekt. Zoals de grote pionier Georges Vantongerloo die hij opzoekt in Parijs ontdekt Van Hoeydonck plexiglas als minder ‘stoffelijk’ medium. Lichtbrekingen moeten de ongrijpbare ruimte getrouwer, ‘absoluter’ evoceren dan welke kleur of niet-kleur op welke drager ook.